Bohater jedzie odebrać spadek. Nawet nie wie, czemu to robi – zmarłej nie znał. Na miejscu przyjeżdża z siostrą i okazuje się, że odziedziczył dom pod Warszawą. Tak po prostu. Jednak… Dlaczego? Czemu on? Czemu siostra po wejściu do środka schowała ukradkiem jedno ze zdjęć wiszących na ścianie? Ten film potrafi intrygować w ten sposób, ale nie tylko – chociaż scena jazdy po odebranie spadku, bohater rozmawia wtedy przez telefon. Wygląda to tak, jakby był sam w aucie, ale zmiana perspektywy po kilka minutach ujawnia obecność siostry – tylko wtedy nie wiemy jeszcze, że to siostra.

Nasze oczy widzą przede wszystkim stary dom pełny drewna i słoików, podwójnie zamykanych okien oraz wielu pokoi, z których każdy pewnie na oddzielną zastawę do herbaty. Gdy tam jesteśmy, to faktycznie tam jesteśmy razem z bohaterami. Słuchamy ich rozmów o życiu, przemyśleń. Jesteśmy zaangażowani w ich los, chcemy znać ciąg dalszy i rozwiązanie tajemnicy. Świetny film, naprawdę – ale nawet tu są pewne zabiegi dramaturgiczne, które wielu widzów odrzucą. Twórcy zapewne bardziej myśleli o konsekwencjach tych zabiegów i filmie jako całości, akceptując, że droga do takiego filmu będzie… Dramatyczna. Tak bardzo, że po seansie wielu powie: no tak, polskie kino tak po prostu musi. Ale to i tak był jeden z lepszych. Dzięki atmosferze, intrydze oraz ludzkiemu podejsciu do bohaterów.